Vox Clamantis
Działalność grupy Vox Clamantis to bardzo szczególny okres w moim życiu. Głównie z powodu znajomości, można by rzec przyjaźni, z twórcą zespołu – księdzem profesorem Henrykiem Seweryniakiem. Mimo swoich rozlicznych zajęć na KULu i warszawskiej ATK, potrafił on znaleźć czas na opiekę organizacyjną i pisanie tekstów dla zespołu. Twórcza współpraca spółki autorskiej Seweryniak – Kralka zaowocowała krajowymi i zagranicznymi sukcesami grupy, między innymi dwukrotnym zwycięstwie w prestiżowym „Cantate Deo”.
skład zespołu Vox Clamantis…
Ostateczny skład zespołu skrystalizował się na kilka lat przed jego rozwiązaniem. Śpiewali w nim: Asia Łukjaniuk – sopran,Jola Tyszkiewicz – sopran, Asia Sulkowska – alt, Krzysztof Kralka – tenor i Sławek Jankowski – bas. Należy jednak pamiętać, że śpiewali w nim także inni muzycy: rodzeństwo Korzeniewskich, Kazimierz Dziadak, Eliza Łochowska, Agnieszka Kralka, Irek Czop i inni… Repertuar, w większości moje opracowania lub kompozycje do tekstów księdza Seweryniaka, to utwory a capella w fakturze pięciogłosowej. Głównie o tematyce religijnej. Niektóre z tych utworów, w nowych aranżacjach, trafiły do repertuaru Pueri Cantores Plocenses.
trochę wspomnień…
Szczególnie na zakrętach historii Kościół nabierał znaczenia. I tak też było w czasach Solidarności, kiedy to zaangażowanie Kościoła w politykę było szczególnie widoczne. Jak grzyby po deszczu pojawiały się zespoły religijne. Być może była to podświadoma czy nawet świadoma chęć uczestnictwa w historii, próby zaistnienia we wcześniej zakazanej, a obecnie powszechnie akceptowanej dziedzinie muzyki. Czasami też najkrótsza droga do rozdawanych przez parafie darów. Bez względu na przyczyny, ruch ten zrobił dla upowszechnienia kultury muzycznej sporo, dając także Vox Clamantis bagaż przepięknych wspomnień na całe życie.
Czasy początków demokracji. Pierwsze kampanie przedwyborcze. Nadzieje na nowe państwo, wolność słowa, normalność. Nikt nie przeczuwał, że niosą także powszechne grzebanie po śmietnikach, samobójstwa bezrobotnych, państwo korupcyjne, wzrost przestępczości i poczucia zagrożenia, deprecjację kultury… Stanisławówka, Mariasong. Olbrzymi gmach kościoła z przedziwną akustyką. Prowadzony przez odważnych księży, broniących polskich wartości i tradycji. Księży nie bojących się także pracy z trudną młodzieżą.
Co z tego wyrosło? Asia Łukjaniuk jest nauczycielem akademickim i psychologiem (ukończyła KUL). Jola Tyszkiewicz ukończyła klasę śpiewu na Akademii Muzycznej w Warszawie.. Asia Korzeniewska wstąpiła do zakonu. Sławek Jankowski, po skończeniu Wychowania Muzycznego na Uniwersytecie Łódzkim, pracuje i mieszka w Łodzi. Ksiądz prałat Kazimierz Dziadak po latach dyrektorowania Katolickim Radiem Płock i sekretarzowaniu biskupowi, jest proboszczem parafii. Grażynka, grała na flecie, nie wiem co robi. Irek Czop jest wziętym aktorem po Łódzkiej Szkole Filmowej, Asia Sobocińska jest szefową delegatury celnej, ksiądz Henryk Seweryniak – naukowcem i nauczycielem akademickim…
Lubię dzieci, ale bez przesady. Ten francuski jegomość postawił sobie za punkt honoru popsucie nam koncertu w jednym z kościołów w Paryżu. Nie pomogło zaklinanie. Jak tylko na chwilę udało nam się skupić uwagę zgromadzonej publiczności, rozpoczynał swój show. Wtedy żałowałem, że nie znam francuskiego…
Kościół Świętego Jana w Płocku. Przepiękny, maleńki, barokowy kościółek, z wieloma zaprzyjaźnionymi parafianami. Najczęściej występowaliśmy w czasie mszy dla inteligencji, o dwunastej w niedziele.
Sakrosongi, Mariasongi, występy w kościołach, aulach uniwersyteckich, w Sanktuarium częstochowskim, uświetnianie rekolekcji, festiwale religijne, programy radiowe i telewizyjne. Normalna robota zespołu religijnego.
Ze wszystkich występów Vox Clamantis „najcenniejszy” był dla mnie wyjazd do Paryża. Nie dość, że zwiedzaliśmy zamki nad Loarą, Luwr i Sekwanę z pokładu statku, to dzięki zaangażowaniu państwa Michell i Lucette des Buttes – dostałem upragniony i wymarzony saksofon Selmera. Niemożliwy do zdobycia wówczas w żaden sposób instrument był dla mnie niezwykle cenny. Zdaję sobie sprawę, że to także dzięki Voxom i Księdzu. Jestem Wam bardzo wdzięczny.
Koncert Vox Clamantis na dziedzińcu zamku w Darmstadt. Występ w ramach programu wymiany kulturalnej miast partnerskich. Pojechaliśmy wspólnie z Loftem. Dwoiłem się i troiłem. Czasy białych butów i skarpetek.
Festiwal Cantate Deo był najważniejszym w owych latach festiwalem muzyki religijnej. Połączony z konkursem. Na każdy z nich pisałem lub aranżowałem utwory. Jest mi niezmiernie miło, że wiele z nich zdobyło nagrody za aranżacje lub kompozycję. Po latach uświadomiłem sobie, z kim rywalizowałem. Wielu muzyków z konkursów wykłada obecnie w akademiach muzycznych Krakowa lub Katowic…
Była taka tradycja w konkursach Cantate Deo, że zespół, który wygrywał, był zapraszany następnego roku jako gwiazda Festiwalu. Wygraliśmy i … nie zaproszono nas. Stanęliśmy do konkursu po raz drugi i ponownie wygraliśmy. Od tej pory zapraszano nas już rokrocznie, aż do rozwiązania zespołu. Kiedy po latach ponownie zaśpiewaliśmy w Gliwicach, zobaczyłem w gablocie zdjęcia wszystkich laureatów. Większość to pięcioosobowe zespoły wokalne. Czyżbyśmy wytyczyli drogę?…
Poniżej, skrócona historia udziału grupy w Festiwalu. Wpis pochodzi ze strony www.cantate.pl
Cantate Deo 1988
VIII Festiwal „Cantate Deo” – 1988 r.
Tym razem impreza trwała od 11 do 13 listopada.
Chęć udziału w konkursie zgłosiły 52 zespoły, z których do koncertu zakwalifikowano 26. z recitalami wystąpiły grupy: „Adoramus”, „Cantate Deo”, „Dominik” z Krakowa, gliwicki „Oremus”, „Studio 123” z Opola. Przewodniczącym jury był ks. A. Filaber, oprócz niego w komisji zasiadali: J. Wnuk- Nazarowa, G. Heller, ks. St. Sierla, ks. P. Tarliński, ks. B. Kicinger, N. Blacha, M. Matuszewski oraz R. Pośpiech. Pierwszą nagrodę przyznano ex equo zespołom „Vox clamantis” i „Agitores”, drugiej nagrody nie przyznano, trzecią natomiast uzyskał „Gaudium et spes” z Rybnika. Ulubieńcami publiczności kolejny raz zostali klerycy tworzący grupę „Granifer”.
Cantate Deo 1989
IX Festiwal „Cantate Deo” – 1989 r.
Dziewiąty raz „Cantate Deo” było gościem parafii Chrystusa Króla w dniach 10 – 12 listopada. Do konkursu zgłosiło się 48 wykonawców, z których zakwalifikowano 25, w tym tylko jednego solistę. Gośćmi byli: „Adoramus”, „Cantate Deo”, Igor Kardasz, „Oremus”. Wykonawców oceniało jury w składzie: ks. St. Sierla (przewodniczący), M. Growiec, J. Wnuk-Nazarowa, ks. B. Kicinger, ks. P. Tarliński, N. Blacha, E. Spyrka, Z. Pyzik. Najlepszym zespołem ponownie okazał się „Vox clamantis” z Płocka, tuż za nim uplasowało się „Gaudium et spes” , trzecią nagrodę rozdzielono między zespoły „Salem” z Krakowa, „Kleryków i grupę młodzieży” z Nysy oraz „Kairos” z Częstochowy. „Klerycy i grupa młodzieży” zostali również laureatami nagrody publiczności. Jury wyróżniło m.in. grupę „Pielgrzym” z Zakładu dla Niewidomych w Laskach.
Cantate Deo 1990
X Festiwal „Cantate Deo” – 1990 r.
Jubileuszowy Festiwal odbył się w dniach 9 – 11 listopada.
Konferansjerkę prowadzili: Dorota Mańka, J. Guc i J. Kukuła. Zespoły oceniało jury w składzie: ks. A. Filaber – przewodniczący, G. Heller, J. Wnuk-Nazarowa, ks. B. Kicinger, ks. St. Sierla, ks. J. Palusiński, N. Blacha, L. Furman, Z. Pyzik, A. Schmidt, E. Spyrka. z recitalami wystąpili: grupy „Salem”, „Vox clamantis”, Stanisław Sojka oraz, tradycyjnie już, „Cantate Deo” i „Adoramus”. Pierwsze miejsce ex equo zajęły zespoły śpiewające a cappella – „Tota corda” z Olsztyna i „Gaudium et spes”. Drugą nagrodę przyznano grupie „Granum” z Żor, laureatem trzeciej został „Brat” z Łodzi. Najlepszą solistką okazała się Beata Bury, natomiast nagroda publiczności trafiła do rąk „Naszej Rodziny Poszerzonej” (której członkowie występowali wcześniej jako „Klerycy i grupa młodzieży”).
Cantate Deo 1991
XI Festiwal „Cantate Deo” – 1991 r.
W roli konferansjerów Festiwalu, który odbył się w dniach 8 -10 listopada, wystąpili tym razem Bożena Warzyszyńska i J. Kukuła, którym pomagali Dorota Mańka i Dariusz Kleinowski.
W czasie trwania Festiwalu swoje programy zaprezentowało 23 wykonawców, natomiast z recitalami wystąpili: zespół festiwalowy, Józef Skrzek, „Gaudium et spes”, „Adoramus”, „Vox clamantis”, „Cantate Deo” i, jako gwiazda niedzielnego koncertu, Mieczysław Szcześniak. Jury w składzie: ks. dr A. Filaber – przewodniczący, J. Wnuk-Nazarowa, ks. B. Kicinger, ks. St. Sierla, ks. P. Tarliński, L. Furman, G. Żmuda, Z.. Konieczny i N. Blacha postanowiło nie przyznawać pierwszej nagrody. Drugą otrzymało „Trio” z Rzeszowa, a trzecią nagrodę wokalny zespół „Fiat singers” ze Strzyżowa. Ulubieńcem publiczności po raz drugi okazał się gliwicki zespół „Fraternitas”.
Cantate Deo 1995
XV Festiwal „Cantate Deo” – 1995 r.
Po raz pierwszy Festiwal odbył się w parafii pw. NMP Matki Kościoła (osiedle Sikornik) w Gliwicach.
W konkursie, trwającym od 17 do 19 listopada, wzięło udział 19 zespołów, którym jury w składzie: ks. A. Filaber (przewodniczący), N. Blacha, ks. R. Chudoba, T. Dyrnowska, M. Growiec, ks. B Kicinger, ks. K. Matauszek, ks. A. Reginek, ks. S. Sierla, E. Spyrka, J. Wnuk – Nazarowa, ks. A. Sekściński przyznało następujące nagrody: pierwszą dla zespołu Kwintet Wokalny „Węzeł” z Łodzi, drugą dla grupy „Ad Rem” z Jarosławia, trzecią dla zespołu ” Concordi laetitia” z Kościanu. Nagrodą publiczności uhonorowano gliwicki zespół „Vigesco”. Organizatorzy Festiwalu wyróżnili zespół „Podobni” z Tarnowskich Gór. Gośćmi „Cantate Deo” byli Anna Szałapak z krakowskiej „Piwnicy pod Baranami”, Beata Bednorz z Bielska oraz zespoły „Sega Band”, „Ryczące Dwudziestki” i „Vox clamantis”.
Vox Clamantis – więcej…
Vox Clamantis – Francja. Niepublikowane zdjęcia z odnalezionych niedawno negatywów. Hasło z piosenki: co jeszcze dał nam dobry Bóg?
